نانوایی از پمپئی باستان چه چیزی می تواند در مورد شادی به ما بیاموزد

به‌عنوان اثبات انعطاف‌پذیری، شادی، طبق گزارش جهانی شادی امسال، علی‌رغم یک بیماری همه‌گیر که زندگی میلیاردها انسان را متحول کرده است، به‌طور قابل‌توجهی در سرتاسر جهان پایدار است.

به عنوان یک کلاسیک، من چنین بحث هایی درباره شادی در بحبوحه یک بحران شخصی یا اجتماعی در مورد چیز جدیدی نمی یابم.

"Hic habitat felicitas" - "اینجا شادی زندگی می کند" - با اطمینان کتیبه ای را اعلام می کند که تقریباً 2000 سال پس از زندگی صاحب آن در یک نانوایی در پمپئی پیدا شد و احتمالاً در فوران وزوویوس که شهر را در سال 79 پس از میلاد ویران کرد درگذشت.

خوشبختی برای این نانوای پمپیایی چه معنایی داشت؟ و چگونه نگاه کردن به دیدگاه رومی از felicitas به جستجوی ما برای خوشبختی امروز کمک می کند؟

خوشبختی برای من، اما برای تو نه

رومی ها هم Felicitas و هم Fortuna - کلمه ای هم خانواده به معنای "شانس" - را به عنوان الهه می دیدند. همه در روم معابدی دارند که در آن کسانی که به دنبال لطف خدایان هستند می‌توانند در آن‌ها نذری بدهند و نذر کنند. فلیسیتاس نیز بر روی سکه های رومی قرن اول قبل از میلاد به تصویر کشیده شده است. تا قرن چهارم که ارتباط آن را با رونق مالی دولت نشان می دهد. علاوه بر این، سکه هایی که امپراتوران ضرب می کنند، آن را به خودشان مرتبط می کنند. به عنوان مثال، فلیتاس آگوستی روی سکه طلای امپراتور والریان دیده شد، نمادی که نشان می‌دهد او شادترین مرد امپراتوری است و خدایان آن را ترجیح می‌دهند.

بنابراین، نانوای پومپیایی با ادعای سعادت برای خانه و تجارت خود، می‌توانست فلسفه ادعای نام را دنبال کند، به امید چنین برکات خوشبختی برای تجارت و زندگی.

اما درست فراتر از این نگاه به پول و قدرت به عنوان منبع شادی، کنایه‌ای بی‌رحمانه وجود داشت.

Felicitas و Felix معمولاً نام‌هایی برای زنان و افراد برده مرد به کار می‌رفتند. به عنوان مثال، آنتونی فلیکس، فرمانروای یهودیه در قرن اول، یک برده سابق بود - ظاهراً شانس او ​​برگشت - در حالی که Felicitas نام زن برده است، شهادت معروف با Perpetua در سال 203 پس از میلاد.

رومیان مردم برده شده را دلیلی بر مقام عالی اربابان خود و مظهر خوشبختی خود می دانستند. از این منظر، شادی به نظر یک بازی با مجموع صفر است که با قدرت، رفاه و تسلط در هم تنیده شده است. فلیسیتاس در دنیای روم بهایی داشت و مردم برده آن را می پرداختند تا صاحبان خود را خوشحال کنند.

داستان ادامه دارد

همین بس که برای بردگان، هرجا که شادی زندگی می کرد، در امپراتوری روم نبود.

واقعاً شادی کجا زندگی می کند؟

آیا در جامعه امروزی، آیا خوشبختی فقط به قیمت هزینه کردن شخص دیگری وجود دارد؟ با افزایش میزان افسردگی و سایر بیماری های روانی و طولانی شدن روزهای کاری، شادی کجا زندگی می کند؟

در طول دو دهه گذشته، کارگران آمریکایی ساعت های بیشتری کار کرده اند. نظرسنجی گالوپ در سال 2020 نشان داد که 44 درصد از کارکنان تمام وقت بیش از 45 ساعت در هفته کار می کنند، در حالی که 17 درصد از افراد 60 ساعت یا بیشتر در هفته کار می کنند.

نتیجه این فرهنگ بیش از حد این است که شادی و موفقیت واقعاً شبیه یک معادله صفر است. زمانی که کار و خانواده برای زمان و توجه و همچنین شادی شخصی قربانی بازی طناب کشی می کنند، بهای زیادی دارد، اغلب انسانی. این خیلی قبل از همه گیری کووید-19 صادق بود.

به نظر می رسد تحقیقات شادی در دوره های استرس اجتماعی بالا محبوبیت بیشتری پیدا می کند. شاید تصادفی نباشد که طولانی ترین مطالعه شادی که توسط دانشگاه هاروارد انجام شده است در دوران رکود بزرگ رخ داده است. در سال 1938، محققان سلامت جسمی و روانی 268 دانش‌آموز کلاس دوم را در آن زمان اندازه‌گیری کردند و این مردان و برخی از فرزندانشان را به مدت 80 سال دنبال کردند.

یافته اصلی آنها؟ "روابط نزدیک، بیش از پول یا شهرت، مردم را در تمام زندگی شاد می کند." این شامل یک ازدواج و خانواده شاد و یک جامعه نزدیک از دوستان حامی است. مهم است که روابط برجسته شده در این مطالعه، روابط مبتنی بر عشق، مراقبت و برابری باشد، نه سوء استفاده و استثمار.

درست همانطور که رکود بزرگ انگیزه تحقیقات هاروارد شد، بیماری همه گیر کنونی الهام بخش دانشمند علوم اجتماعی آرتور بروکس شد تا در آوریل 2020 ستونی هفتگی در مورد شادی با عنوان چگونه زندگی بسازیم راه اندازی کند. بروکس در اولین مقاله خود در این مجموعه به تحقیقاتی پرداخت که نشان می دهد ایمان و کار معنادار - علاوه بر روابط نزدیک - می تواند شادی را بهبود بخشد.

یافتن شادی در هرج و مرج و بی نظمی

شورای بروکس با این یافته ها در گزارش شادی جهانی 2021 مرتبط است، که اشاره می کند "تقریباً 10٪ افزایش در تعداد افرادی که روز قبل نگران یا غمگین بودند."

ایمان، روابط و کار معنادار به احساس امنیت و ثبات کمک می کند. همه آنها قربانی همه گیری بودند. نانوای پومپیایی که تصمیم گرفت لوح خود را در محل کارش بگذارد، احتمالاً با پیوند مهم بین شادی، کار و ایمان موافق است. و اگرچه، تا آنجا که مورخان می توانند بگویند، او از یک بیماری همه گیر جان سالم به در نبرد، استرس اجتماعی برای او بیگانه نیست.

این امکان وجود دارد که انتخاب دکور او منعکس کننده یک نگرانی زیرزمینی باشد - قابل درک است، با توجه به برخی از آشفتگی های سیاسی در پمپئی و امپراتوری به عنوان یک کل در 20 سال گذشته این شهر. در طول آخرین فوران آتشفشانی سال 79 پس از میلاد، می دانیم که برخی از پمپئیان هنوز در حال بهبودی و نقاهت از زلزله سال 62 پس از میلاد هستند. زندگی نانوا باید با یادآوری بی ثباتی و فاجعه قریب الوقوع پر شده باشد. شاید بشقاب تلاشی برای مبارزه با این ترس ها باشد.

از این گذشته، آیا واقعاً افراد شاد احساس نیاز به نصب تابلویی مبنی بر حضور شادی در خانه خود دارند؟

[Over 100,000 readers rely on The Conversation’s newsletter to understand the world. Sign up today.]

یا شاید من دارم زیاده روی می کنم، و این فقط یک زیورآلات تولید انبوه بود - نسخه قرن اول پوستر Home Sweet Home یا Live, Laugh, Love - که نانوا یا همسرش آن را ارائه کردند.

با این حال، این پلاک یک حقیقت مهم را به ما یادآوری می کند: مردم در دوران باستان، درست مانند مردم امروز، رویاها و آرزوهایی برای خوشبختی داشتند. وزوویوس ممکن است به رویاهای نانوای ما پایان داده باشد، اما همه گیری نباید چنین تأثیر پایداری بر رویاهای ما داشته باشد. و در حالی که استرس یک سال و نیم گذشته ممکن است طاقت فرسا به نظر برسد، زمان بهتری برای ارزیابی مجدد اولویت ها وجود نداشته است و مطمئن شوید که افراد و روابط را در اولویت قرار دهید.

این مقاله توسط The Conversation، یک سایت خبری غیرانتفاعی که به اشتراک گذاری نظرات کارشناسان دانشگاهی اختصاص دارد، بازنشر شده است. نویسنده: هوپ ویلیامز، دانشگاه گرجستان غربی.

بیشتر بخوانید:

هوپ ویلیامز برای هیچ شرکت یا سازمانی که از این مقاله بهره می‌برد کار نمی‌کند، مشورت نمی‌کند، یا از آن کمک مالی دریافت نمی‌کند، و روابط مربوطه را خارج از تکلیف دانشگاهی خود فاش نکرده است.